28 noviembre 2011

Adicta e infoxicada

Así estoy yo, adicta e infoxicada. Os cuento. Hace una semana que estoy sin conexión a Internet en casa. A simple vista no ha de parecer grave, peor seria estar sin agua caliente, o sin luz, por hablar de suministros domésticos básicos para la vida diaria. Bueno, pues parece ser que si es grave. Vamos, que he pasado un mono auténtico. Jamás me reconocería como una adicta a Internet, pero la verdad es que una vez convives con la red es muy difícil pasar sin ella. Yo creo que lo que tengo es una relación de amor-odio. Tampoco es que pase mucho tiempo delante del ordenador, pero reconozco que el hecho de tener dos aparatitos en casa ya es un poco sospechoso, ... si solo tengo dos manos.
Respecto al uso, a ver, contemos: un blog, dos cuentas de correo, facebook, la consulta diaria a la prensa digital, alguna compra de vez en cuando, el banco on line, y a la espera de producir mis primeros tuiteos. Lo normal, ¿Verdad? Después de todo, 18 millones de personas leen blogs diariamente y un cuarto de la población mundial utiliza la red. Tan rarita no soy. Pero la verdad es que me he asustado un poquito. Ya me he visto cual avatar sin dueño (léase sin usuario) , naufragando por la infinita galaxia de combinaciones binarias ( o lo que sea con que se cifra esto) , rodeada de pluggins y cookies, torpedeada por spams, con el único consuelo que un emoticono me sonría. Pero la hecatombe que por unos días se ha cernido sobre mi cabeza no era solo eso, venia a sumarse a un proceso de infoxicación grave. Supongo que también sufriréis de esta rara enfermedad por la cual nos saturan de información hasta salirnos por las orejas. Es imposible asimilar todo lo que nos llega. Te asomas a un buscador y da vértigo encontrarte con miles de entradas esperándote. Y de cual te fías? ¿Qué es verdad? ¿Qué es mentira? Y abres el correo y más información, o un enlace que te lleva a otro enlace y este un poco más allá, y cuando te das cuenta no sabes ni que es lo que estabas haciendo. Steve Jobs, si me ves desde el cielo, please, no me dejes sola. Tengo miedo.

2 comentarios :

Laura T. Marcel dijo...

Ja sé que "mal de muchos, consuelo de tontos" però si et serveix d'alguna cosa jo estic tant infoxicada com tu i en sóc també tan adicta com molts dels qui correm per aquests móns d'ones invisibles...què hi farem, pijor podria ser, no?
Ànims campiona!

la sargantana del puig campana dijo...

Gràcies wuapa, ahí estarem, "intentando no morir en el intento".